Alles willen verklaren

We zijn eraan gewend geraakt om alles met ons hoofd te doen. Alles moet verklaard worden, opgelost en in een hokje geplaatst. Dan weet je tenminste waar je aan toe bent en heb je ogenschijnlijk controle over je leven. Maar is dat wel zo?

Het thema dat als een rode draad door mijn werk en leven heen loopt, is zelfliefde. Zonder zelfliefde ben je stuurloos, afhankelijk van de waarde die anderen jou toekennen en grenzeloos in wat je weggeeft aan aandacht en energie. Wanneer jij jezelf niet waardeert voor wie je bent, wat je doet en bijdraagt, ben je vatbaar voor oordelen. Zowel die van andere mensen als van jouw eigen innerlijke criticus. Die kunnen snoeihard zijn en je weghalen bij je vertrouwen. Als je daarnaast een hoogsensitief temperament hebt, dan zul je geneigd zijn om de behoefte van anderen boven die van jezelf te plaatsen.

Ik ben een grote fan van het werk van Brené Brown. Zij deed jarenlang onderzoek naar kwetsbaarheid en deed daarbij verrassende ontdekkingen die kwetsbaarheid in een geheel ander licht plaatsen. Daar waar veel mensen kwetsbaarheid vermijden, omdat het ze onzeker of angstig maakt, ontdekte zij dat kwetsbaarheid nodig is voor een leven vol liefde, vreugde en connectie.

Vertrouwen en angst zijn als twee uitersten op een schaal. Hoe meer angst, hoe minder vertrouwen. Hoe meer vertrouwen, hoe minder angst. Waarschijnlijk voel je dat wel op dit moment. Nu allerlei  dingen in de wereld onzeker zijn en de toekomst onduidelijk is, val je gemakkelijk ten prooi aan angst. Want angst gaat over het wegvallen van zekerheden, niet weten en verlies van controle.

Ik weet niet hoe het met jou is, maar mijn hoofd sloeg de afgelopen dagen flink op hol. Dat vertaalde zich in een gevoel in mijn lichaam dat ik lange tjjd niet zo gevoeld heb. Eerlijk gezegd, dacht ik dat ik inmiddels wel zo ver was dat ik onzekere situaties, veranderingen en onrust om mij heen wel kon hanteren. Maar toch overviel het mij. En niet zo'n klein beetje ook.

In november 2019 herschreef ik mijn persoonlijke Mission Statement. Ik doe dit ieder jaar, zodat ik voor ogen houd wat ik belangrijk vind en welke weg ik in mijn leven en werk wil bewandelen. Het valt niet mee om dat wat je ergens gevoelsmatig wel weet in woorden te vangen en duidelijk te omschrijven. Door verbinding te maken met mijn binnenwereld en van daaruit vrijuit te schrijven (en schrappen) kwam ik steeds dichter bij de kern.

Eerlijk gezegd, krijg ik het soms een beetje benauwd als ik op social media de verhalen lees over wat iedereen het afgelopen jaar gepresteerd heeft en hoe blij ze daarmee zijn. Voor alle duidelijkheid, ik ben iemand die het heel belangrijk vindt om zich dankbaar op te stellen. Dat is iets wat ik mijn cliënten ook meegeef. Focus je op wat er al is, zie het mooie in kleine dingen en vier iedere stap voorwaarts. Dat is nou net wat er bij mij schuurt in de berichten die ik lees.

Het is in het leven onvermijdelijk dat je soms gekwetst wordt. Maar hoe ga je om met de pijn, het verdriet, de twijfel en de onzekerheid die een opmerking of het gedrag van andere mensen bij jou oproepen. Ik reageerde zelf heel vaak vanuit boosheid en frustratie. In plaats van bij mezelf te onderzoeken waar mijn reactie vandaan kwam en aandacht te geven aan mijn eigen innerlijke proces en mijn oude wonden, legde ik alle verantwoordelijkheid buiten mezelf. Op deze manier hoefde ik de pijn die ik voelde niet onder ogen te komen en kon ik de schijn ophouden dat ik het allemaal wel kon en onder controle had. Hoe vervelend ik het ook vond als ik buitensporig reageerde (wat overigens een net woord is voor totaal onredelijk en behoorlijk ontvlambaar) er veranderde verder niets. Gelukkig heb ik een man die behoorlijk goed kan incasseren en relativeren. Anders weet ik niet waar ik nu stond.